Każdy font posiada swoje atrybuty wyraźnie je określające: pole znaku, bazowa linia pisma, hinty, wartości kerningu oraz sposób kodowania znaków. W pliku fontu zawarte są również informacje o nazwie rodziny i odmiany kroju pisma, producencie fontu i posiadaczu praw autorskich.
Używane w komputerowych programach edytorsko-graficznych oraz w profesjonalnych naświetlarkach fotoskładu fonty to tzw. Type-1 - fonty PostScriptowe, których znaki opisane zą za pomocą krzywych Béziera, tworząc obwiednie (kontury) kształtów znaków, pozwalające przekształcać litery jako obiekty graficzne zależnie od potrzeb i możliwości używanego oprogramowania (zmiana stopnia pisma, transformacja kształtu, cieniowanie, zmiania wypełnienia konturów, etc.). Istnieją także fonty, w których obwiednia jest definiowana za pomocą innych krzywych matematycznych, np. Windowsowe fonty TrueType, czy TeX-owe fonty programu Metafont.
Używane są również fonty bitmapowe (bitmapped fonts), w których kształty poszczególnych znaków zdefiniowane są jako wzory bitowe (mapy bitowe) - każdy stopień pisma musi posiadać własny zbiór takich ,,bitowych obrazków''. Rozróżnia się jeszcze tzw. fonty ekranowe (screen fonts), definiujące obraz litery na ekranie monitora.
Czcionka, produkowana w Europie od drugiej połowy XV wieku, ma postać metalowego prostopadłościanu odlanego zwykle ze stopu drukarskiego (ołów 67%, antymon 26%, cyna 7% - w zależności od przeznaczenia proporcje składników mogły być nieznacznie zmieniane). Górna część czcionki odlewana z matrycy uformowana jest w tzw. oczko odbijające w trakcie drukowania znaki pisma, symbole, ornamenty lub inne elementy graficzne.
Istnieją też odmiany krojów konturowe, cieniowane i ozdobne. Niektóre kroje pism mają po kilkanaście i więcej odmian.